یکی را دوست می دارم
یکی را دوست می دارم ،
ولی افسوس او هرگز نمی داند.
نگاهش می کنم شاید بخاند از نگاه من که
او را دوست می دارم،
ولی افسوس،
او هرگز نگاهم را نمی خواند.
به برگ گل نوشتم من که
او را دوست می دارم،
ولی افسوس،
او برگ گل را به زلف کودکی آویخت تا او را بخنداند.
به مهتاب گفتم ای مهتاب،
سر راهت به کوی او سلام من رسان و گو که
او را دوست می دارم،
ولی افسوس،
یکی ابر سیه آمد ز ره ،روی ماه تابان را بپوشانید.
صبا را دیدم و گفتم ،صبا دستم به دامانت،
بگو از من به دلدارم که
او را دوست می دارم،
ولی افسوس،
ز ابر تیره برقی جست و قاصد را میان ره بسوزانید .
کنون وامانده از هر جا دگر با خود کنم نجوا،
یکی را دوست می دارم ،
ولی افسوس ،
او هرگز نمی داند.
*
سلام ای غم
سلام ای غم ، سلام ای آشنای مهربان دل
پرپرواز وا کن چون پرستو ،لانه اش با من
بیا تا لیلی و مجنون شویم،افسانه اش با من
بیا با من به شهر عشق رو کن ،خانه اش با من
بیا تا سر به روی شانه ی هم ،راز دل گوییم
اگر مویت چو روزی شد پریشان،شانه اش با من
دراین دنیای وانفسای حسرتزای بی فردا
خدایا عاشقان را غم مده ، شکرانه اش با من
مگو دیگر سمندر در دل آتش نمی سوزد
تو گرمم کن به افسون ، افسانه اش با من
چه بشکن بشکنی داردفلک درکار سر مستان
تو پیمان بشکنی،نشکستن پیمانه اش با من
*
نمی بخشمت ...........به خاطر تمامخنده هایی که از صورتم گرفتی.............به خاطر تمام غم هایی که بر صورتم نشاندی...............نمی بخشمت...........به خاطر دل هایی که برایم شکستی.............به خاطر احساسی که برایم پرپر کردی...........نمی بخشمت............به خاطر زخمی که بر وجودم نشاندی...........به خاطر نمکی که بر زخمم گذاشتی.............و
می بخشمت...............به خاطر عشقی که بر قلبم حک کردی.
دوستت دارم خالصانه،عاشقانه،عارفانه،تا بی نهایت.
*
در مورد نوشته ی دیروزم (قلب کوچکم را به کسی هدیه می کنم که....):
درسته که گفتم قلب من پر از زخم هست ُولی من تمام این زخم ها را دمست دارم . چون هر کدام حکایت از خاطره ای داره .حالا تلخ با شه یا شیرین،قصه ی دوری باشه ،یا در کنار دوست بودن،مهم بودن این خاطره هاست ،که وجودشون برام پر ارزشه و روز های خوبی را به یادم می یاره.....
من عاشق این شعر م و همیشه می خوانم. امید وارم خوشتان بیاد....
روی همچو گل
چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند زمن ور بگویم دل بگردان رو بگرداند زمن
روی رنگین را به هر گس می نماید همچو گل ور بگویم باز پوشان بازپوشاند زمن
چشم خود را گفتم آخر یک نظر سیرش ببین گفت می خواهی مگرتاجوی خون راندزمن
او به خونم تشنه و من بر لبش تا چون شود کام بستانم از او باد داد بستاند ز من
گر چو شمعم پیش میرم بر غمم خندد چو صبح ور برنخم خاطر نازک برنجاند ز من
گر چو فرهادم به تلخی جان بر آید باک نیست بس حکایت های شیرین بازمی ماندزمن
دوستان جان داده ام بهر دهانش بنگرید کاو به چیزی مختصر چون باز می ماندزمن
ختم کن حافظ که گر زین دست باشد درس غم عشق درهر گوشه ای افسانه ای خواند زمن
این متن نوشته ی خودمه . یعنی یکی از انشا هایی هست که خیلی دوستش دارم و همین طور خیلی هم طرفتار داره .امید وارم خوشتان بیاد ،تا بتونم بازم انشا هام را براتون بزارم...
قلب کوچکم را به کسی هدیه می کنم که....
قلب کوچکم را به کسانی هدیه می منم ،به کسانی که قلبشان مالامال از محبت و مهربانی است.
قلب من کوچک است اما برای دوست داشتن و محبت کردن بزرگ است.زخم های بسیاری بر آن حک شده که هر کدام از دردی خبر می دهد.اما مهربان است.این زخم ها هر کدام نشانه از خاطراتی تلخ است.خاطراتی که هیچ گاه فراموشی به سراغشان منی آید،بلکه شاید کم رنگ شوند.خاطراتی که هر فرد سهمی در آن دارد و باعث به وجود آمدن این خراش هاد شده است.
عمیق ترین این زخم ها از دوری است. دوری کسانی که دوستشان دارم ، اما از دیدنشان محروم هستم. کسانی که شاید در زندگی آن ها هیچ نباشم، ولی در ذهن و زندگی من وجودی با ارزش دارند.
من این قلب کوچک را با خراش هایش ، به کسانی که دوستم دارند، و دوستشان دارم، و قلبشان همانند قلب من مهربان و با صفاست ، هدیه می کنم.
هر چند که می دانم هیچ فردی ، قلبی بدون کینه ندارد.
*