چند یادگاری.....

به شانه ام زدی تا تنهاییم را تکانده باشی... به چه دل خوش کرده ای... ؟ تکاندن برف ازشانه های آدم برفی...؟!...   

کاش میشد هیچ کس تنها نبود . کاش میشد دیدنت رویا نبود . گفته بودی با تو می مانم ولی... رفتی و گفتی که اینجا جا نبود . سالیان سال تنها مانده ام شاید این رفتن سزای من نبود  

 عشق یعنی انتظار و انتظار عشق یعنی هر چه بینی عکس یار عشق یعنی شب نخفتن تا سحر عشق یعنی سجده ها با چشم تر عشق یعنی دیده بر در دوختن عشق یعنی از فراقش سوختن 

 من آهنگ غریب روزگارم ، غمی در انتهای سینه دارم ، تمام هستیم یک قلب پاک است ، که آن را زیر پایت می گذارم ...  

             زندگی...!  

  زندگی یک آرزوی دور نیست؛
زندگی یک جست و جوی کور نیست

  زیستن در پیله پروانه چیست؟
زندگی کن ؛ زندگی افسانه نیست

  گوش کن ! دریا صدایت میزند؛
هرچه ناپیدا صدایت میزند

  جنگل خاموش میداند تو را؛
با صدایی سبز میخواند تو را

  زیر باران آتشی در جان توست؛
قمری تنها پی دستان توست

  پیله پروانه از دنیا جداست؛
زندگی یک مقصد بی انتهاست

  هیچ جایی انتهای راه نیست؛
این تمامش ماجرای زندگیست.. 

جادوی عشق

 

 

تا کدوم ستاره دنبال تو باشم  

 

تا کجا بی خبر از حال تو باشم

 

مگه میشه از تو دل برید و دل کند

 

بگو می خوام تا ابد مال تو باشم

 

از کسی نیس که نشونی تو نگیرم

 

به تو روزی میرسم من که بمیرم

 

هنوزم جای دو دستات خالی مونده

 

تا قیامت توی دستای حقیرم

 

خاک هر جاده نشسته روی دوشم

 

کی میاد روزی که با تو روبرو شم

 

من که از اول قصه گفته بودم

 

غیر تو با سایه م نمی جوشم  

 

 

 

هر چه گویم عشق را شرح و بیان              چو به عشق آیم خجل باشم از آن

ای قناعت توانگرم گردان                          که ورای تو هیچ نعمتی نیست    

کنج صبر اختیار لقمان است                      هر که را صبر نیست حکمت نیست

گر گزندت رسد زخلق مرنج                          که نه راحت رسد زخلق نه رنج

از خدا دان خلاف دشمن و دوست                 که دل هر دو در تصرف اوست

خواهی که خدای بر تو بخشد                          با خلق خدای کن نکویی

همراه اگر شتاب کند در سفر تو نیست           دل بر کسی مبند دلبسته تو نیست 

 

دو خط موازی                                                                                                              

                                                                                                              

دو خط موازی زاییده شدند.پسرکی در کلاس درس آنها را روی کاغذ کشید.آن وقت دو خط موازی چشمشان به هم افتاد و در همان یک نگاه قلبشان تپید و مهر یکدیگر را در سینه جای دادند. خط اولی نگاهی پر معنا به خط دومی کرد و گفت: ما می توانیم زندگی خوبی داشته باشیم... خط دومی از هیجان لرزید.خط اولی... وخانه ای داشته باشیم در یک صفحه دنج کاغذ... من روزها کار میکنم. می توانم خط کنار یک جاده ی متروک شوم... یا خط کنار یک نردبان. خط دومی هم گفت: من هم می توانم خط کنار یک گلدان چهار گوش گل سرخ شوم .یا خط کنار یک نیمکت خالی در یک پارک کوچک و خلوت. چه شغل شاعرا نه ای!

دو خط موازی هیچ وقت به هم نمی رسند...         و بچه ها تکرار کردند...   

در همین لحظه معلم فریاد زد: