تصمیم داشتم با یه نفر درد و دل کنم ، اما کسی را که مناسب باشه پیدا نکردم ، گوشه ی اتاق ، زانو به بغل نشسته بودم ، که یاد این جا افتادم . ولی وقتی می خواستم شروع به نوشتن کنم ، هیچی تو ی ذهنم نیامد .
فکر کردم ، فکر کردم ، تا این که تصمیم گرفتم در باره ی حال و هوای عید بنویسم . وقتی دستام رفت روی صفحه ی (کیبرد) دیگه هیچی نفهمیدم . نا خود آگاه این نوشته ها آمد توی ذهنم............
*
خانه تکانی دل
این روزا همه حال و هوای عید را دارن.همه در تکا پو هستند که بتونند یه عید خوب را داشته با شند و یه سال نو را با کلی امید و آرزو شروع کنند.
هر کجا نگاه می کنم ، سرود آمدن بهار را می خواند . ولی دل من انگار خیال خانه تکانی ندارد . انگار می خواهد ، یک سال دیگر را با خاطره های از دست رفته بگذراند . خاطره هایی که روز و شبش شده است و هر لحظه به یاد آن هاست و همیشه آرزویش به عقب بر گشتن زمان است.
چه آرزوی محالی....
بازگشتن زمان به عقب و یا توقف آن ، اگر این گونه می شد ،دیگر سنگ روی سنگ بند نبود ، چون دل من غوغا به پا می کرد .
اما این آرزو های بر باد رفته دیگر باید به دست فراموشی باد سپرده شوند و آرزو های جدید جای گزین آن ها شوند.
باید تا وقت هست ، خانه تکانی دلم را شروع کنم..........
یکی را دوست می دارم
یکی را دوست می دارم ،
ولی افسوس او هرگز نمی داند.
نگاهش می کنم شاید بخاند از نگاه من که
او را دوست می دارم،
ولی افسوس،
او هرگز نگاهم را نمی خواند.
به برگ گل نوشتم من که
او را دوست می دارم،
ولی افسوس،
او برگ گل را به زلف کودکی آویخت تا او را بخنداند.
به مهتاب گفتم ای مهتاب،
سر راهت به کوی او سلام من رسان و گو که
او را دوست می دارم،
ولی افسوس،
یکی ابر سیه آمد ز ره ،روی ماه تابان را بپوشانید.
صبا را دیدم و گفتم ،صبا دستم به دامانت،
بگو از من به دلدارم که
او را دوست می دارم،
ولی افسوس،
ز ابر تیره برقی جست و قاصد را میان ره بسوزانید .
کنون وامانده از هر جا دگر با خود کنم نجوا،
یکی را دوست می دارم ،
ولی افسوس ،
او هرگز نمی داند.
*
سلام ای غم
سلام ای غم ، سلام ای آشنای مهربان دل
پرپرواز وا کن چون پرستو ،لانه اش با من
بیا تا لیلی و مجنون شویم،افسانه اش با من
بیا با من به شهر عشق رو کن ،خانه اش با من
بیا تا سر به روی شانه ی هم ،راز دل گوییم
اگر مویت چو روزی شد پریشان،شانه اش با من
دراین دنیای وانفسای حسرتزای بی فردا
خدایا عاشقان را غم مده ، شکرانه اش با من
مگو دیگر سمندر در دل آتش نمی سوزد
تو گرمم کن به افسون ، افسانه اش با من
چه بشکن بشکنی داردفلک درکار سر مستان
تو پیمان بشکنی،نشکستن پیمانه اش با من
*
نمی بخشمت ...........به خاطر تمامخنده هایی که از صورتم گرفتی.............به خاطر تمام غم هایی که بر صورتم نشاندی...............نمی بخشمت...........به خاطر دل هایی که برایم شکستی.............به خاطر احساسی که برایم پرپر کردی...........نمی بخشمت............به خاطر زخمی که بر وجودم نشاندی...........به خاطر نمکی که بر زخمم گذاشتی.............و
می بخشمت...............به خاطر عشقی که بر قلبم حک کردی.
دوستت دارم خالصانه،عاشقانه،عارفانه،تا بی نهایت.
*
در مورد نوشته ی دیروزم (قلب کوچکم را به کسی هدیه می کنم که....):
درسته که گفتم قلب من پر از زخم هست ُولی من تمام این زخم ها را دمست دارم . چون هر کدام حکایت از خاطره ای داره .حالا تلخ با شه یا شیرین،قصه ی دوری باشه ،یا در کنار دوست بودن،مهم بودن این خاطره هاست ،که وجودشون برام پر ارزشه و روز های خوبی را به یادم می یاره.....
من عاشق این شعر م و همیشه می خوانم. امید وارم خوشتان بیاد....
روی همچو گل
چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند زمن ور بگویم دل بگردان رو بگرداند زمن
روی رنگین را به هر گس می نماید همچو گل ور بگویم باز پوشان بازپوشاند زمن
چشم خود را گفتم آخر یک نظر سیرش ببین گفت می خواهی مگرتاجوی خون راندزمن
او به خونم تشنه و من بر لبش تا چون شود کام بستانم از او باد داد بستاند ز من
گر چو شمعم پیش میرم بر غمم خندد چو صبح ور برنخم خاطر نازک برنجاند ز من
گر چو فرهادم به تلخی جان بر آید باک نیست بس حکایت های شیرین بازمی ماندزمن
دوستان جان داده ام بهر دهانش بنگرید کاو به چیزی مختصر چون باز می ماندزمن
ختم کن حافظ که گر زین دست باشد درس غم عشق درهر گوشه ای افسانه ای خواند زمن